We hebben allebei een rotnacht achter de kiezen; van slapen kwam weinig omdat we allebei de dag nog moesten verwerken en de Mongolen in het hotel nooit hebben gehoord van gasten die ’s nachts graag willen slapen. Dat resulteert een groot deel van de nacht in slaande deuren en hard pratende en lachende mensen die door de gangen rennen; wat ze dan doen blijft een groot raadsel. De hand van Jan ziet er goed uit, doet geen pijn meer, maar zijn rechterknie (inderdaad, het slechte been natuurlijk) is zwaar opgezet en prothese aan dan wel lopen zal vermoedelijk niet gaan (ervaring Jan, geen doktersconclusie!).  We hebben om 02.30 uur nog contact gehad met de SOS-alarmcentrale; straks komen ze ons ophalen, het vliegtuig zal zo rond 11.00 uur landen, de dokter komt mee en komt eerst effe kijken, en dan is de planning dat we om 11.40 uur opstijgen en zijn we om 15.00 uur in Ulaanbator waar we dan eerst naar het ziekenhuis gaan. Daar zal SOS-alarmcentrale met ons contact opnemen om zaken verder te regelen. De motoren blijven voorlopig hier, de sleutels en papieren nemen we mee, want eerst morgenvroeg krijgen we te horen hoe de repatriëring hiervan gaat plaatsvinden. Zo, nu eerst maar eens een kop koffie en de loop van de dingen verder afwachten.