Vanmorgen goed uitgeslapen en op naar het ontbijt; omdat wij ons een uur hadden vergist, was dat natuurlijk alweer voorbij. Dan maar naar het restaurant waar een Kazachstaanse juffrouw ons bediende, die in ons een uitgelezen mogelijkheid zag haar engels te oefenen. Alleen de vraag of Joep een cappuccino wilde met melk, ja, dat is toch effe wennen! Maar de sandwich smaakte ons prima, en rond 1300 uur kwam Victor ons zoals afgesproken ophalen en reden we naar zijn werk waar de trouwe Kamaz-truck met zijn kostbare lading (onze motoren met alles d’r op en d’r aan) stond. Beiden werden afgeladen en we hebben de allerergste zandhopen met de hogedruk verwijdert. Daarna de stad in, op zoek naar een Honda dealer voor Joep zijn Transalp, voor wat herstelwerkzaamheden. Almaty is een grote stad met meer als een miljoen inwoners, en dat is te zien: door de smog waren de bergen van Kyrgizie nauwelijks te zichtbaar! Een Honda motordealer trouwens ook niet, zodat we besloten terug te rijden en maar zelf het onderhoud te doen. Dat bleek een kolfje naar de hand van zowel Victor als Sergei, die er beiden lol in hadden om de Honda beter te krijgen dan dat deze bij vertrek uit Sittard was; en dat is ze ook gelukt. Dit soort mensen zijn zo verrekte innovatief en herstellen met bescheiden middelen en op onorthodoxe wijze alle onvolkomenheden, daar kan een gemiddelde Nederlandse monteur nog een puntje aan zuigen! Er moeten al heel gekke dingen gebeuren wil de Honda nog een keer desintegreren! Oh ja, de Yamaha had enkel een nieuw richtingaanwijzerlampje (3 x woordwaarde) nodig en 2 liter olie….. die Joep met Victor is gaan halen, en terecht kwam in een soort van markt met honderden en honderden stalletjes die allemaal iets verkochten wat met auto’s te maken had.

Gezien de toestand momenteel in Kyrchizie hebben wij wijselijk besloten dat land niet met ons bezoek te vereren; heel jammer, want dat zou een van de landschappelijke hoogtepunten worden. We hebben wel de bergen gezien vanuit de verte, maar het zou niet van wijsheid getuigen om die ellende op te gaan zoeken! Ons reisplan is nu zo dat we verder naar het noorden van Kazachstan gaan, richting Semey, maar morgen gaan we eerst spullen afleveren bij het SOS-kinderdorp hier in Almaty.

Even nog iets: de manier waarop mensen ons benaderen is zo open en hartelijk dat wij regelmatig in verlegenheid geraken; mensen doen dingen voor mensen omdat ze het fijn vinden en leuk, en niet om iets terug te verlangen. Als je toch wordt beheerst door fictieve beren op de weg (weet je wel wat er allemaal kan gebeuren?), mis je toch wel een heleboel. Voorlopig is ons mensenbeeld positief bijgesteld en hebben wij veel ongelofelijke contacten!

En dan nog een nabrander van Joep die dit in het vorige bericht is vergeten te plaatsen: gisteren opnieuw contact gelegd met een ijverige politieman. Helaas bleek het verhaal van de diplomaat in Atyrau niet geheel op de realiteit gebaseerd. Deze beweerde namelijk dat smeergeld betalen niet verstandig was omdat er een grote campagne gaande is tegen corruptie in Kazachstan. Laat ik hem en jullie dit vertellen: als iemand doet alsof hij een geweer op je richt is de gedachte van weigering snel weggeëbd. Victor en Sergei vonden het om een bepaalde reden verstandig om een omweg te maken over een bergpas, daar in een dorp reden we tegen een politiecontrole aan (die om de haverklap langs de weg staan) en de man in uniform hield ons staande. Hij droeg Victor op zijn vrachtwagen om te draaien en om het dorp heen te rijden en nadat het nodige smeergeld was betaald deden we dit ook. Helaas kregen ze hierdoor de motoren in de smiezen en werd ons nogmaals verzocht te stoppen, deze keer moest Joep meelopen. Jan lag ondertussen verstopt in de slaapcabine want er mogen maar 3 mensen in de cabine meerijden. Zodra de agent een westerling in het vizier (figuurlijk) kreeg kwam nog maar een gedachte, en woord, in hem op: “dollar”, en wel 200 alstublieft. Joep begon moedig met het toneelspel van de domme tourist: “no dollar, ik begrijp niet wat je zegt”. Oom agent lachte vriendelijk en nam zijn rol ook vol overtuiging op, eerst was het paspoort van Jan niet goed, daarna dat van Joep niet; dan moet je mee naar het bureau en uiteindelijk het denkbeeldige geweer met bewegende vinger op de trekker. Hij bleef maar hameren op dollars maar Joep hield voet bij stuk, dan maar Tengé: 10000… Joep kan grote ogen opzetten en dat heeft hij bewezen. Dankzij een onderhandel poging en zielige blik is de schade uiteindelijk beperkt gebleven tot 2000 Tengé: een tientje en het gekke is; je bent zo’n man nog dankbaar ook. Overigens is deze lage prijs meer te danken aan de overduidelijk zichtbare spanning en gevoel van medelijden daarvoor dan het onderhandel talent van Joep.