;Om 0800 uur zaten we weer op de motoren en zijn we naar Volgograd verder gereden; het plan was daar te kamperen maar van een camping heeft niemand ooit gehoord. Dan maar een taxichauffeur aangeschoten en deze wist wel een gastiniza; dit blijkt een huis te zijn van Ola met haar man Alec, en  zij verhuren 2 prachtige kamers. De buurt lijkt niet veel, maar daar vergissen we ons deerlijk in.  Als we de stad in willen hoeven we haar maar te vragen, en met de Lada en dochtertje gaan we op zoek naar een Garmin in een snikheet Volgograd. De tweede shop was raak, en Joep heeft een Nuvi met de complete routekaarten tot Mongolië! Ola is zo trots op haar stad dat ze ons heeft meegenomen naar een immens (en dan bedoelen we ook immens!) standbeeld van moedertje Rusland, wat op een heuvel de gehele stad beheerst (en die stad is groot). Daar is tevens de eeuwige vlam ter nagedachtenis aan hen die vielen in de slag om Stalinrad zoals de stad vroeger heette. Een zeer indrukwekkend geheel, waar 24 uur per dag door soldaten wordt gewaakt en de namen van de gesneuvelde Russische soldaten in de muren staan, waaronder de naam van de opa van Ola. Het wisselen van de wacht gaat op z’n Russisch, met veel decorum en dramatiek, maar maakt veel indruk. Alles ligt in een prachtig uitgestrekt park waar ’s zaterdags trouwen blijkbaar ook de nationale hobby is, want dan kunnen ze twee dagen feesten en beesten! Een ietwat bizarre combinatie voor ons om daar bruidsparen en de nagedachtenis aan al die doden hand in hand te zien. Volgens Ola hadden we nog niet genoeg gezien, want we werden meegenomen naar de oevers van de Wolga waar Alex met zijn jetski aan het jakkeren was. Dat was natuurkijk kaassie naar de hand van Joep, want die nam de uitnodiging om ook op de Wolga te racen met zo’n jetski zeer gretig aan! Supercool jakkeren,en met een grijs zo breed als Wolga en vol adrenaline (zo’n ding wil ik ook!!!) stapte die af! Jan moest er ook aan geloven, dus ook die scheurde vol gas (110 pk)  over het water! Alleen had die z’n wandelschoenen nog aan en tot z’n knieën drijfnat stapte hij weer aan wal. Het was voor de aanwezigen wel  ff schrikken toen hij de schoenen uittrok om te laten drogen, want Jan heeft….een houten been wat zich volgezogen had met Wolgawater.

’s Avonds rond een uur of zes werd ons te kennen gegeven over 5 minuten aan tafel te worden verwacht. Daar troffen wij de gehele familie en ook nog twee buurtgenoten. De cheffin van de avond was de moeder van Alec (ook de bediening werd door haar waargenomen). Russen houden niet van lege borden en helemaal niet van lege glazen. We hebben enorm genoten van het eten en het gezelschap. Fantastische ervaring, mocht Nederland onverhoopt overstromen dan weten wij het alternatief!