Na vertrek uit Atyrau diende zich zeer snel de eerste stop aan; de fotocamera van Joep lag nog buiten bij hotel Dana! Jan parkeerde zichzelf in een bushokje terwijl Joep terug racete naar het hotel. Tevergeefs, de camera was al in andere handen overgegaan, maar de geheugencard met alle foto’s zat nog in de laptop en hebben we dus nog! Doorrijden dan maar, en dat over een strakke asfaltweg, op weg naar Saghyz; op enig moment moesten we links af en het wegdeksel veranderde drastisch. Als je het niet hebt meegemaakt geloof je het niet: de bovenste laag is een soort van betonasfalt wat al jaren aan het afbrokkelen is, waardoor heel de weg letterlijk bestaat uit 30 cm diepe gaten welke dwars over de weg lopen, afgewisseld met “gewone” gaten. In het beste geval is het slalommen tussen de gaten door, in het slechtste geval is het rustig erdoorheen. Joep gaat er met 2 wielen soepel overheen, Jan met z’n driewieler kan geen kant op en moet het noodgedwongen zeer rustig aan doen (lees: max 25 km!). Dit duurt kilometer na kilometer; we rijden door een immens leeg land waar hoegenaamd niets groeit en waar de buitenthermometer van de Yamaha in de volle zon 60 graden aangeeft!! Ook voor de kamelen die we onderweg zien, is het eten schaars.
We hebben in Marat thee gedronken in een soort van barretje, waarna we de weg weer trachtten te hervatten: alleen was die er niet meer! Gewoon, de weg was ten einde (dat noemen ze hier wegwerkzaamheden), maar we moesten toch verder! Dan maar gewoon ergens een onverhard pad nemen en vervolgens niet meer weten waar eigenlijk de oorspronkelijke weg naar Saghyz loopt…. Na het nodige crosswerk (in die temperaturen met gewoon de motorkleding aan )iets gevonden wat weer de goede kant uitging, en maar weer verder gegaan. Nu blijkt dat er naast de wegen zandpaden lopen waar de locale coureurs gebruik van maken omdat de “weg” zelfs voor hen te gortig is! We moeten allebei ons verstand erbij houden om in het goede spoor te blijven, maar al doende leert men en ging het gewoon hartstikke goed. Voor Jan is het slopend en we besluiten (conform afspraak) om zo rond 17.30 uur een plek voor de nacht te zoeken: er is niets anders dan een gastiniza; je moet dit zien als een soort van ruimte waar een tafel staat, er is een toonbankje met wat spulletjes, ze hebben een vacante kamer (3 x 3 mtr) met een ouwe tafel en een stapelbed, en that’s it. Oh nee, stromend water hebben ze ook niet,wel weer airco, gelukkig!. Ze zijn wel weer vriendelijk en we eten een Kazachstaanse goulash die we zeer wel verdiend hebben!
Van het grote niets in een Oase van luxe, en dat binnen no time. In het hotel waar we de vorige twee berichten hebben geplaatst hebben we even gevraagd waar we ons kunnen registeren (blijkbaar vinden onze nieuwe Kazachstaanse vrienden alle rompslomp bij de grens nog niet voldoende). Na niet al te beste aanwijzingen te hebben ontvangen zijn we maar op pad gegaan en bij de eerste de beste bewaker langs de straat nogmaals gevraagd naar het registratiebureau. Prompt ging de man naar binnen om 2 minuten later terug te komen en te gebaren dat Joep mee moest lopen. Daar werd hij uitermate vriendelijk welkom geheten door de hoteljuffrouw die ons eerder vandaag al had zien rijden, en vervolgens in het engels aangesproken door een manager van het hotel die Joep bijna direct als Nederlander herkende. Deze man, Sven, bleek een Limburger te zijn die al bijna 2 jaar werkzaam is als manager food and beverage voor het Marriott en Renaissance hotel. Deze wist wel hoe en waar te registeren, en bood aan ons hiermee te helpen. Hij liet zijn chauffeur voorrijden en wij hoefden maar te volgen; we stonden blijkbaar eerst bij Marriott appartments en we moesten zijn in het Renaissance Hotel. Daar stond het hoofd security van het hotel ons op te wachten, en met zijn contacten bij de politie moet de hele registratie met zo’n 3 uur wel geregeld zijn, iets wat anders wellicht dagen zou kunnen duren. Ondertussen hebben wij wat met Sven gekletst en Joep vroeg zich hardop af of wij ons wellicht in het Marriott wat konden opfrissen; tuurlijk, geen probleem en we hebben heerlijk gedoucht! Een maaltijd hebben wij maar afgeslagen, dit is al heel veel luxe, zeker na de laatste nacht in de steppe!
De gastiniza waar we verbleven is oude meuk, maar wel redelijk schoon; we hebben inkopen gedaan in de shop van de gastiniza en zijn op weg gegaan naar de Kazachstaanse grens. Daar werden wij uitermate vriendelijk welkom geheten en vervolgens 3 uur lang bezig gehouden met ambtenarij; we hebben talloze formulieren ingevuld welke door een Kazach werden ingevoerd in de computer, daarna uitgeprint en vervolgens door een andere Kazach weer handmatig in een groot boek bijgeschreven. En dit diverse malen, evenals het paspoort tonen. Maar de mensen bleven lachen, en de ene Kazach sprak wat Duits, een ander weer wat Engels en uiteindelijk zijn wij goed genoeg bevonden om het land te betreden.
Het landschap verandert, de mensen veranderen en wij veranderen mee; we worden minder wantrouwend, langzaam maar zeker; de mensen zijn hier belangstellend ook al verstaan wij elkaar niet, en ze lachen en verbazen zich als ze horen waarnaar wij op weg zijn. We rijden tussen kuddes kamelen (met 2 bulten), paarden koeien, geiten en schapen in een wilde, ongerepte steppe. We zagen zelfs een koe in een bushokje, terwijl de rest op hun dooie gemak overstak. Atyrau halen we niet meer, dus gaan we wild kamperen. We rijden de steppe in, van de weg af en vinden een vlak stuk. We trachten de tenten op te zetten wat alleen Joep lukt, want die van Jan buigt te ver door onder de steppewind. Dan maar samen in een tent! Joep zorgt voor een macaroni, en maakt een kampvuurtje als een volleerd pyromaan. De avond valt prachtig, met een zonsondergang waar we allebei stil van worden; het is hier zo anders, zo mooi, dat we ons beiden afvragen waarom mensen niet naar hier rijden ipv naar het gebruikelijke Spanje of Italie (het is met een auto in 5/6 dagen te doen)!
’s Morgens de tent afgebroken in een bulderende wind en door naar Atherau, waar we eindelijk in een internationaal zakenhotel gratis gebruik maken van internet en we de site bijwerken. Kijk maar, want er staan foto’s en filmpjes vanaf “Circus Kharkov “.
Met een klein beetje pijn in ons hart verlieten we Volgograd, weer de boze wijde wereld in nadat we in zo’n warm nest hebben mogen vertoeven.
Joep voorop met zijn nieuwe Garmin linea recta naar Astrakhan. Er stond ons weer een cultuurshock te wachten, na nog geen 100 km werden de wegen slechter, de tankstations armoediger en de mensen Aziatischer. Dorpen die we passeerden zijn onbestraat, waterleidingen lopen op palen om het dorp heen, bogen zorgen ervoor dat men het dorp in en uit kan.
En muggen… heel veel muggen, maar niet alleen muggen ook vliegen, wespen, sprinkhanen en ander dergelijk gespuis. Duizenden op de weg en om je hoofd zodra je even stil staat. Lokale bevolking loopt hier met geïmproviseerde imkermaskers op. Toen we in Astrakhan aankwamen zaten onze pakken en helmen, helemaal vol met insectenresten en bloedspetters.
Het leek ons een goed idee om tot het einde van de stad te rijden en daar een hotel te zoeken, dat was het ook. Echter besloten we niet meteen voor het eerste hotel te kiezen maar door te zoeken naar een hotel met internet verbinding. Resultaat was een uur zoeken in een afschuwelijke stad, ook de mensen lijken hier een stuk minder vriendelijk. We hebben ons zelden zo onwelkom gevoeld.
Dus toch maar naar het eerste hotel annex kruidenier. Even goed gejankt, met thuis gebeld en lekker geslapen.
;Om 0800 uur zaten we weer op de motoren en zijn we naar Volgograd verder gereden; het plan was daar te kamperen maar van een camping heeft niemand ooit gehoord. Dan maar een taxichauffeur aangeschoten en deze wist wel een gastiniza; dit blijkt een huis te zijn van Ola met haar man Alec, en zij verhuren 2 prachtige kamers. De buurt lijkt niet veel, maar daar vergissen we ons deerlijk in. Als we de stad in willen hoeven we haar maar te vragen, en met de Lada en dochtertje gaan we op zoek naar een Garmin in een snikheet Volgograd. De tweede shop was raak, en Joep heeft een Nuvi met de complete routekaarten tot Mongolië! Ola is zo trots op haar stad dat ze ons heeft meegenomen naar een immens (en dan bedoelen we ook immens!) standbeeld van moedertje Rusland, wat op een heuvel de gehele stad beheerst (en die stad is groot). Daar is tevens de eeuwige vlam ter nagedachtenis aan hen die vielen in de slag om Stalinrad zoals de stad vroeger heette. Een zeer indrukwekkend geheel, waar 24 uur per dag door soldaten wordt gewaakt en de namen van de gesneuvelde Russische soldaten in de muren staan, waaronder de naam van de opa van Ola. Het wisselen van de wacht gaat op z’n Russisch, met veel decorum en dramatiek, maar maakt veel indruk. Alles ligt in een prachtig uitgestrekt park waar ’s zaterdags trouwen blijkbaar ook de nationale hobby is, want dan kunnen ze twee dagen feesten en beesten! Een ietwat bizarre combinatie voor ons om daar bruidsparen en de nagedachtenis aan al die doden hand in hand te zien. Volgens Ola hadden we nog niet genoeg gezien, want we werden meegenomen naar de oevers van de Wolga waar Alex met zijn jetski aan het jakkeren was. Dat was natuurkijk kaassie naar de hand van Joep, want die nam de uitnodiging om ook op de Wolga te racen met zo’n jetski zeer gretig aan! Supercool jakkeren,en met een grijs zo breed als Wolga en vol adrenaline (zo’n ding wil ik ook!!!) stapte die af! Jan moest er ook aan geloven, dus ook die scheurde vol gas (110 pk) over het water! Alleen had die z’n wandelschoenen nog aan en tot z’n knieën drijfnat stapte hij weer aan wal. Het was voor de aanwezigen wel ff schrikken toen hij de schoenen uittrok om te laten drogen, want Jan heeft….een houten been wat zich volgezogen had met Wolgawater.
’s Avonds rond een uur of zes werd ons te kennen gegeven over 5 minuten aan tafel te worden verwacht. Daar troffen wij de gehele familie en ook nog twee buurtgenoten. De cheffin van de avond was de moeder van Alec (ook de bediening werd door haar waargenomen). Russen houden niet van lege borden en helemaal niet van lege glazen. We hebben enorm genoten van het eten en het gezelschap. Fantastische ervaring, mocht Nederland onverhoopt overstromen dan weten wij het alternatief!
Door de locale dorpelingen hebben wij ons een andere route laten wijzen om de Russische grens te passeren, en na een uur rijden moesten we eerst nog de Oekraïne uit zien te komen. Dat Schengenverdrag is toch wel ideaal als je 3 kwartier lang bezig bent een land te verlaten en je hele hebben en houden op een tafel moet uitstallen, en dan moet je nog zien Rusland binnen te komen! Dat laatste viel trouwens reuze mee; we hoefden nauwelijks iets uit te pakken, maar vooral een uur lang veel formulieren invullen. De ambtenaar die we daar troffen bleek een geschikte kerel en heeft ons daarmee geholpen. Moest ook wel, want alle formulieren zijn opgesteld in het cyrillisch….
Voordat we de doorgaande weg naar Volgograd te pakken hebben, moeten we eerst nog zo’n 60 km naar het zuiden; hier hebben we uren overgedaan omdat ze bijna allemaal enkelbaans zijn, vol zitten met rokende en dieselwalmen uitbrakende Russische trucks die heuvelopwaarts net 20 km per uur halen en overal wegwerkzaamheden; om half 3 moesten we derhalve nog 370 km doen. Oh ja, in de zon is het hier rond de 40 graden…… De omgeving is werkelijk prachtig, het lijkt of dat het Grote Niets hier is begonnen, met alle kleuren groen, wuivend gras (jawel!,) heuvels en dat alles zover het oog reikt. Aangezien we weer een tijdszone hadden gepasseerd misten we ook weer een uur, en Russen gaven ons aan dat het verstandig zou zijn om niet in het donker te rijden; we zijn daardoor gestrand op ongeveer 80 km van Volgograd. Hotel gezocht, en dit tartte weer onze fantasie: niet alleen een gruwelijk chagrijnige beheerster, een lellebel voor achter de bar en een onooglijke derde vrouw (doel en herkomst daarvan bleef duister), maar ook de kamer deed ons besluiten om toch maar de slaapzakken te gebruiken in plaats van de aangeboden dekenset! Eten kookten we liever zelf, en vervolgens werd een bijzettafeltje tot aanrecht gepromoveerd en heeft Joep een voortreffelijke macaroni in de hotelkamer bereid! Pilsje genomen en gaan slapen. Morgen rijden we vroeg naar Volgograd en nemen een rustdag; de Garmin heeft het begeven en Joep wil toch wel graag navigatie ipv alleen op kaarten te vertrouwen.
Nou, waar zullen we eens beginnen… Wij stonden op met het idee snel even Kharkiv uit te gaan en anderhalf uur later was dat ook gelukt. Mocht nog iemand interesse hebben in de loop van de tramlijnen in Kharkiv dan is een mailtje genoeg. Even voor de duidelijkheid Karkiv is geen gat, nou ja ook geen wereldstad, maar bestaat uit gaten. We hadden overal veel bekijks omdat mensen daar nog nooit twee idioten hadden gezien die het nodig vonden om langs (en over), de één meter hoge, tramrails, gaten, stukken beton en nog grotere gaten naar de remise (gelegen in een mooie achterbuurt) te hobbelen… en terug… Uitstapje dankzij Joep zijn ‘goede gevoel’.
Verder was het een rustige dag:
Aangehouden door de politie, weer. Deze vroeg alleen naar herkomst en bestemming.
We hebben de banden van de Yamaha laten verwisselen voor de extra endurobanden welke we hadden meegenomen; deze service van een “bandenstation” kwam ons te staan op de lieve som van 3,5 euro….
Bijna zonder benzine komen te staan en
Door een plaatselijke motorgek Luhan’k als een gek doorgeloodst, om een uur later weer terug te rijden op zoek naar een hotel.
Oh ja het hotel. Volgens ons is het hotel in gebruik (geweest) als ‘huis van vertier’ waar je ook kan eten. De barjuffrouw weigert elke vorm van communicatie en de kamer is volgens ons de honeymoon-suite. Sfeerverlichting, spiegelwand, hemelbed en een tweepersoons zitbad. Cees en Bart: we hadden het nog over jullie met de eigenaar, kan het zijn dat jullie hier iets zijn vergeten? Maar goed, we richten ons naar de lokale gebruiken!
Nog wat andere dingetjes: wij rekenen de benzine vaak af met onze Maestro- of Mastercard en ze hebben ook wel de apparatuur hiervoor, maar missen vaak ten ene male de kennis om dat te bedienen. Makkelijker is dan voor hen om maar in het Russisch te zeggen dat….????? Wij verstaan ze toch niet! De ultieme opmerking kwam van een dame die vertelde dat alleen Oekraïense Maestro-cards werkten! Toch gaat het vaak goed, maar je merkt dat dat toch een nieuwe onwennige manier van betalen is.
Wat opvalt in het landschap zijn de talloze standbeelden die hier het (Russische) leger verheerlijken; doet een beetje onwerkelijk aan. Verder springen de dieren in het oog, en niet in positieve zin. Veel straathonden: deze lopen los maar alle andere dieren zijn aangelijnd. Veel makkelijker en betaalbaarder om een koe/geit/paard aan een ketting te hangen dan om een heel weiland te omheinen. Toppunt was een Bertha die op haar dooie gemak een rotonde kaal stond te grazen (bij gebrek aan wei).
Ook de eerdere berichten zijn voorzien van foto’s.
Oke, op verzoek dan maar eerst even over onze gesteldheid: we zijn nog geen officieel lid van de Iron Butt Association, maar toen we vandaag afstapten voelde het wel als zodanig. Het weer is heel goed, voor zonzoekers, maar om in Kiev met de motor rond te rijden is het wat minder. Onze ruggetjes beginnen de vele hobbels ook af en toe te voelen. Verder lachen we ons suf.
Het is toch geen saaie dag geworden vandaag, alhoewel de reis langdraadig was. Gelukkig heeft de politie onze dag mede kleur gegeven door ons aan te houden en te vertellen dat we niet zo hard mochten rijden maar met onze gebruikelijke charmes kostte het ons niets. Verder was het enige noemenswaardige feit een joekel van een gehoornde kever (soort hijgend hert maar dan anders, groter, angstaanjagender) in een potje naast de kassa bij het wegrestaurant.
En toen kwamen we in Kharkiv… Op zoek naar een hotel kwamen we in gesprek met een zogenaamde passant die ook drie woorden Engels kende. We werden door hem uitgenodigd om iets onduidelijks te gaan bekijken, we kwamen terecht in een circusschool ondergebracht in een schitterend oud theater uit 1905. Kinderen van 6-7 jaar kregen hier de beginselen bijgebracht van de circuskunst. Wij werden voorgesteld aan de ster van de show: Alex uit Moskva. Speciaal voor ons werdt een vreemdsoortige ronde kooi in elkaar gezet. Vervolgens hebben we ruim een uur genoten van een fantische show met twee motoren en een fiets die alle kanten opgingen in deze bol. Joep mocht zelfs in de bol staan terwijl Alex met een motor om hem heen suisde.
We hadden nog steeds geen hotel maar daar wist Alex wel een oplossing voor: het circushotel met bijbehorende parking. Beeld je Watersley in: het kloostergedeelte, denk de geestelijkuitgedaagden maar weg (niet helemaal), gooi er een mislukte Ialiaan uit Zweden op vrouwenjacht in, laat de muren een beetje afbladderen, Frans toilet en dat alles bij elkaar geeft een zeer bescheiden beeld van de realiteit.
Lekker aan de brunch, vanochtend zijn we Kiev doorgecrossed (meer geslopen). Wat een stad, gigantisch!
Jan soep, Joep een omeletje, en ze hebben zelfs wireless! Alhoewel het even moeite kosten de mogelijkheden van internet te bespreken met de serveerster. Vandaag wordt een saaie dag: rechte, wel goede, weg naar Karkiv (Of Xapkib zo je wilt).
Gisteren was dit totaal anders. Het begon met veel te laat vertrekken: 10.30, even de tijdzone vergeten en Jan liet Joep een uurtje doorsnurken. Vervolgens vlak na vertrek moeten stoppen voor een tegemoetkomende pools-oekrainse wielertour, toen tergend langzaam Rivne. Als klap op de vuurpijl werden we aangehouden en moest Jan een boete (lees: smeergeld) betalen vanwege verkeerd inhalen. Gelukkig was de prijs onderhandelbaar, we kwamen uit op zo’n 60 euro omgerekend. Aparte ervaring.
Uiteindelijk hebben we toch nog kilometers kunnen maken en even voor Kiev een vervallen, lege camping gevonden met twee vriendelijke beheerders die in Nederland al lang met pensioen waren geweest.
