Het einde

Waar we bang voor waren maar niet gebeurde, is vandaag dan toch gebeurt; onze reis eindigt 1000 km voor ons einddoel, Ulaanbator. Wat is er gebeurt: we zijn vanmorgen na het boodschappen doen en het vinden van alleen gesloten internetcafe’s op weg gegaan om een behoorlijke dagetappe af te leggen. De weg was zoals gebruikelijk hier, dus af en toe koos Jan een zijpad wat gelijk loopt aan de hoofdweg, maar wat iets minder slecht is. In dit geval (na pas 20 kilometer na vertrek) een spoor links van de weg, met stenen, kiezels en zand, maar vooral geen of minder wasbord want daar gaat het zijspan echt helemaal van naar de kloten (sorry hoor).  Hard reden we niet, max 60, en met die snelheid dook Jan linksaf zoals al ontelbare keren daarvoor; alleen ging dit wat minder. De neus van het zijspan (de “sneeuwschuiver” zoals Joep het noemt) ramde zich met die snelheid direct muurvast in een zandrichel en Jan werd over het span heen gelanceerd en vloog 10 meter door de lucht om vervolgens hard te landen op de stenen en de kiezels. Joep zag het gebeuren en stopte acuut om bijstand te verlenen, maar toen die bij de bewegingloze Jan kwam, kwam er weer wat beweging in hem; Jan werd voorzichtig op eigen verzoek overeind geholpen, en zo op het eerste gezicht leek die wel oké. Van het span kon dat niet worden gezegd;  de impact was zodanig groot geweest dat de “sneeuwschuiver” helemaal plat gedrukt was en mede daardoor was heel de kist totaal kapot. We hebben er maar mee gelachen want ergens was de situatie zo duidelijk dat we er niet omheen konden; dit is het einde van de reis. Goede raad lag voor de hand: telefoonbereik hadden we niet, dus ging Joep terug naar Altai om een vrachtauto te charteren om 2 motoren en 2 berijders naar Ulaanbator te brengen alwaar we een plaats gereserveerd hadden bij Oasis, een Oostenrijkse bed-and-breakfast, maar naar westerse normen. Joep verheugt zich al weken op een enorme schnitzel die hij daar wil eten, met iets van een pepersaus. Om 1600 uur zou er een truck vanuit Altai vertrekken die ons in de woestijn zou oppikken, dus de dag werd gevuld met de kist uitladen die Joep, ongelofelijk maar waar, weer in elkaar heeft gekregen! Alle wanden waren los van elkaar en helemaal los van de bodem, een wand zat beklemd tussen de vering van het span, en alles werd met spanbanden muurvast gezet (wat is muurvast op Mongoolse wegen??) en de kist werd weer gevuld met onze spullen! Tevreden ging Joep bij Jan zitten, wiens stoeltje (origineel Chinese namaak-Coleman) inmiddels ook met tieraps bij elkaar werd gehouden, die zat namelijk aan de kist vast en heeft de klap ook goed meegekregen. En dan maar wachten op 1600 uur, 1700 uur en nog steeds geen truck. Ondertussen bleek Jan toch de nodige fysieke schade te hebben opgelopen; hij kon zijn rechterhand niet meer gebruiken, en lopen zich ook zeer moeizaam omdat hij klaarblijkelijk rondgetold is op de stenen bodem en zijn rechterknie behoorlijk pijn deed en –zoals later bleek- aardig opgezwollen was.  Om 1715 uur ging Joep maar eens polshoogte nemen hoe de zaken erbij stonden in Altai bij onze chauffeur; deze kwam stomdronken uit een of andere lokaliteit en daarmee was gelijk die oplossing om zeep geholpen. Natuurlijk gaan wij niet met een ladderzatte chauffeur door stikdonker Mongolië rijden, dan zoeken we wel een andere oplossing. Joep bleef weg, en Jan begon zich na dik een uur toch wel zorgen te maken; die besloot dan maar op een been de Yamaha te gaan laden met de overige spullen om Joep alvast een stukje tegemoet te rijden. Toen hij met een snelheid van 15 km al 300 meter gevorderd was, kwam Joep met een taxi aangescheurd: deze laadde Jan in en Joep reed het zijspan terug naar het scruffy hotel in Altai. Daar weer aangekomen moest de kamer direct worden afgerekend, de zakjes oploskoffiekoffie ook ter plekke betalen en wij zochten via een sms bericht aan Marij contact met de sos-alarmcentrale.  De rottigheid is ook nog dat we in dit gat niet kunnen bellen, wel sms-sen, en we kunnen gebeld worden. De sos-alarmcentrale belde zojuist dat er een ambulancevliegtuig met medisch personeel naar ons onderweg is, we krijgen nog de juiste tijdsplanning door; meer dan hulde voor deze geweldige, geoliede organisatie! We zijn ondertussen met de taxi naar en van het restaurant geweest waar we gisteren ook met Fabio en Anna geweest zijn, om toch maar wat te eten; hoe eerder we hier weg zijn, hoe fijner we ons voelen. Jan is emotioneel voor wat betreft het niet rijdend halen van Ulaanbator, maar mag God op z’n blote knieën danken dat er niet meer letsel is, en tenslotte hebben we een geweldige 5 weken gehad; dat nemen we de rest van ons leven mee!

[gmap]


One Response to “Het einde”

Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.