Vroeg weer aangereden voor wat een pittige dag gaat worden; om 0800 uur zijn we in het bekende dorp Nogonuur (wie kent het niet?), waar we een wakkere dorpsbewoner treffen die ons bevestigde dat we inderdaad om het meer (Achit Nuur) heen moeten rijden. Dan maar eerst proviand inslaan bij de winkel die voor ons een uur eerder opengaat. We rijden de richting in die ons gewezen is, en het zijn karrensporen die je volgt, in de hoop dat je het goeie spoor volgt. De Garmin is een grote hulp, we volgen het meest bereden spoor en er is niemand anders, gewoon alleen op de wereld. Joep kan vele malen sneller op zijn solo, daar waar Jan alleen maar worstelt om de combinatie heel over te brengen; de sporen bestaan uit zand (af en toe), heel veel keien (grote en kleine), gaten, wasborden en ga zo maar kilometers en kilometers door. Het gaat van kwaad naar erger;  bij het oversteken van een beek slipt Joep van links naar rechts maar haalt bijna helemaal droog de overkant, maar Jan komt met zijn achterwiel muurvast te zitten. De oplossing moet van ons zelf komen omdat er kilometers in de omtrek geen levende ziel aanwezig is. Uiteindelijk hebben we het voorwiel kunnen verplaatsen waardoor (getrokken door de Honda) het zijspan uiteindelijk op het droge komt. De hele operatie kost ons zo’n 2 uur, zijspan leegladen, allerlei pogingen etc. We gaan fluks verder en op enig moment mist Jan zijn tanktas met regenpak wat al sinds de Oekraïne achterop gebonden zat, en wat blijkbaar na tientallen kilometers hobbelen en schokken op de keien er de brui aan gegeven heeft. Joep racet terug en vindt vlot de tanktas, het regenpak zal wel ooit  gevonden worden door een herder die het pak in het regenseizoen wellicht kan gebruiken! Zal dan wel de blits maken, de enige herder in Mongolië met een feloranje Lookwell regenpak! De trip gaat weer verder en de paden zijn voor Jan een ellende, voor Joep echter goed te doen, maar daardoor schiet het niet echt op. Jan komt op de keienpaden niet boven de 20 km/uur, en ondanks die snelheid is de kist met alle spullen helemaal van de bodem losgescheurd, zodat deze met spanbanden aan de bodem wordt vastgesjord. Volgens Joep rijden we teveel zuidwaarts en het spoor dat we moeten kruisen komt maar niet, zodat we naar het oosten afbuigen in de hoop het goede spoor richting Ulaangom te vinden. Op enig moment zien we een andere auto, waarvan de inzittenden met een voor ons vreemde kaart ons bij navraag bevestigen dat we eindelijk op de goede weg zijn! Joep en Jan krijgen wat woorden, niet verwonderlijk na 4 weken intensief met elkaar in moeilijke omstandigheden optrekken, maar dat wordt uitgepraat en weg zijn we weer! Duidelijk wordt dat Ulaangom voor vandaag niet meer haalbaar is, en met Jan volledig ‘op’ besluiten we de tenten op te zetten in een stenenlandschap met witte besneeuwde toppen in de verte. De kip met kerrie maaltijd van Bever doet goed en we gaan op tijd onder zeil voor weer een pittige dag morgen. Het is voor beiden een zware dag geweest, in meerdere opzichten, maar hier doen we het voor, dit was wat we wilden zien en meemaken.

[gmap]