We hebben de motoren ’s morgens opgehaald en sober afscheid genomen van Sergei (Victor was er niet); door naar het hotel en alles opgeladen, water bijgevuld en gaan! Het was heerlijk om weer zelf te rijden, en eenmaal zijn we aangehouden door belangstellende agenten, en ook eenmaal door agenten die bijbeunen (kun je niets tegen doen, that’s the way it is). Wat we wel hebben gedaan, is een zg. politieportemonnee creëren, dus een waar een bescheiden bedrag in zit zodat we hen een complete inhoud kunnen geven! De route gaat richting Semey door een mooi, afwisselend landschap, groener als we gewend waren met riviertjes, alleen minder dieren dan tot nu toe. Verder een mooie, rustige dag die we afsluiten met een risotto en een pilsje bij de tent.

De volgende ochtend weer door, we hebben tenslotte een queeste! De wegen zijn beter als gedacht (en gewend), zodat we behoorlijk opschieten, ondanks de weer verrekte hogen temperatuur. Tot onze verbijstering komen er uit een zijpad plots twee mensen aangefietst: Jon en zijn vriendin Nic, die al een jaar onderweg zijn! Zij fietsen van Engeland naar Ulaanbaator in Mongolië, en dan wellicht nog wat verder, afhankelijk van de financiën. Ze hebben de banen thuis opgezegd, auto’s verkocht en dan maar fietsen. En dat in die bloedhitte! Jon blijkt een motorenthousiast te zijn, en heeft thuis een ….. Moto Guzzi, yes! Die staat te koop, maar hij wil graag de Yamaha van Jan hierop inruilen, en wil nog liever het span vanuit Mongolië even naar Europa terugrijden! We wisselen internet – en emailadressen uit, en wensen hen veel fietsplezier! In de middag wordt Jan weer eens door een dikke politieman aan de kant gedirigeerd, maar voordat die tot actie kon overgaan kwamen van de andere kant 5 Duitse motorrijders die er gezellig bij kwamen staan. Dat werd de eenzame politieman te machtig, en vrolijk reden wij allen weer door, zij op weg vanuit Mongolië naar Duitsland, en wij de andere kant uit. We hebben van hen nog even een adres gekregen van een goeie gastiniza in Ulaanbaator en tevens de tip om het transport terug van de motoren per trein te doen (met bijbehorend adres van het transportbedrijf) en verder op weg naar ons einddoel voor vandaag. Dat was ergens in the middle of nowhere waar de tenten werden opgezet; Joep z’n Honda had wat last van indigestie, en na Bart van sponsor MHE te hebben geraadpleegd heeft Joep het herstel zelf ter hand genomen en succesvol afgerond! Oh ja, onderweg stond er een koe nog knap hinderlijk midden op de wat smalle weg die van geen wijken wist;  Jan claxonneerde zich een ongeluk, maar het enige wat die koe als respons gaf, was ongelofelijk dom kijken. Uiteindelijk capituleerde ze toch en sjokte de steppe weer in. Over koeien gesproken, ’s avonds bij de tenten kwam er een volledige kudde voorbij gesjokt met veel jonge kalfjes d’r tussen; op Joep zijn avances gingen de dames  terecht niet in, zodat ze in de avondschemer verdwenen en wij van weer een welverdiende nachtrust konden genieten. Nadat wij overigens de tenten waren ingevlucht doordat er duizenden kleine vliegjes en muggetjes ons verder buiten zitten onmogelijk hadden gemaakt!

De volgende ochtend vroeg opgestaan om die @#$%^vliegjes voor te blijven en vlot doorgereden tot het eerste café waar we konden ontbijten. Nou, dat kon: buiten stond een soort van Ford Transitbus waar zo’n 17 mensen in konden die allemaal binnen zaten te ontbijten en ons aankeken of we aliens waren! Toen Jan even naar buiten ging voor een sigaretje was die meteen de klos: om 0900 uur ’s morgens werd hem een welkomstgeschenk aangeboden, namelijk brood (oké), gedroogd vlees (ook oké) en een glas wodka (wat minder oké).  Reizen is ook andere gewoontes leren kennen, dus hap, slik, weg. Joep zijn maag is net weer een beetje op orde, dus die ziet heel verstandig van het geschenk af. De Honda loopt weer lekker, maar bij een tankstop geeft de Yamaha geen sjoegge meer; net voor een garage trouwens! Het blijkt een los contract met de accu te zijn, en het plaatselijke genie heeft dit vastgezet; onderweg hebben we dit nogmaals moeten doen en toen maar de nieuwe moertjes gebruikt die we hebben meegenomen (gelukkig niet voor niets!) De weg verder is bagger, Jan is blij als die af en toe wel 30 km/uur haalt; Joep kan rustig met meer als het dubbele over de “weg” zodat het onderlinge verschil erg groot wordt. De oplossing is dat Joep vooruit rijdt en dan maar op Jan wacht die alleen maar bezig is om de zaak heel te houden, gaten (echte gaten van meer van 40 cm diep en 4 m2!) ontwijken en toch proberen om nog vooruit te komen.  Uiteindelijk komen we aan in Semey, waar we graag een hotel wilden, al was het alleen maar om ons op te frissen. Niets te vinden, dus een taxichauffeur aangehouden en die gevraagd: 300 meter terug is een hotel…. Wij daarnaar toe; het blijkt een leegstaand volledig gemeubileerd appartement te zijn, vrij prijzig voor Kazachstaanse begrippen, maar we besluiten het toch te nemen. De motoren staan op het terrein van het complex, maar ’s avonds staan er plotseling 3 man voor de deur (waarvan er 1 ongevraagd binnenstapt) die ook nog eens geld vroeg voor het feit dat hij als bewaker was aangesteld! Joep heeft hem ongezouten verteld wat hij daarvan dacht en de kamer uitgebonjourd. Naderhand hebben we de deur van de kamer wel afgesloten, we houden beiden niet zo van dit soort ongenode bezoekers!  ’s Morgens bij het opladen van de motoren werd ons nogmaals een briefje voorgehouden met wat de bewaking ons wel niet zou kosten, maar na een kortaf “njet” onzerzijds droop de bewaker af.

De volgende ochtend weer vroeg vertrokken, we moeten Kazachstan uit en Rusland in zien te komen.  De weg is mooi, we gaan door een natuurgebied heen waar het wemelt van de roofvogels op zoek naar een lekkere snack.  Kazachstan uit viel niet tegen, anderhalf uur papieren invullen en wandelen van loket naar loket, maar ze zijn erg vriendelijk; Rusland in duurde ook zo’n anderhalf uur, waarvan een half uur tegen een huisje aanleunen, totdat de bus voor ons was vrijgegeven door de Russische grenswachten. Het stikte er werkelijk van de vliegen die overal inkropen, je neus, je oren, je mond zodra je deze open deed! Joep trok z’n helmmuts over zijn hoofd zodat hij volledig bedekt en onherkenbaar werd, maar wel vliegenvrij! Het blijft een bureaucratisch gebeuren, van loket naar loket, formulieren invullen, ergens anders weer afgeven,  maar we worden in Rusland hartelijk welkom geheten. Bij de eerste mogelijkheid gestopt om ons vochtgehalte met een liter cola aan te vullen; daar staan 3 dronken jongeren in ontbloot bovenlijf ons op te wachten, waarvan er in ieder geval één zo zat was een aap. Die vond ons buitengewoon interessant en kwam aan tafel erbij zitten, wat wij geen onverdeeld succes vonden; dus de cola rap naar binnengeklokt en vlug weg daar, we voelden ons niet op ons gemak. De weg naar Barnaul (ons volgende einddoel) is ongekend goed, dit hebben we al een hele tijd niet meer gezien, een vlakke weg!! Ons definitieve einddoel, Mongolië, komt steeds dichterbij, enkele dagen Rusland en dan hopen we aan de Mongoolse grens te staan.

[gmap]