Na vertrek uit Atyrau diende zich zeer snel de eerste stop aan; de fotocamera van Joep lag nog buiten bij hotel Dana! Jan parkeerde zichzelf in een bushokje terwijl Joep terug racete naar het hotel. Tevergeefs, de camera was al in andere handen overgegaan, maar de geheugencard met alle foto’s zat nog in de laptop en hebben we dus nog! Doorrijden dan maar, en dat over een strakke asfaltweg, op weg naar Saghyz; op enig moment moesten we links af en het wegdeksel veranderde drastisch. Als je het niet hebt meegemaakt geloof je het niet: de bovenste laag is een soort van betonasfalt wat al jaren aan het afbrokkelen is, waardoor heel de weg letterlijk bestaat uit 30 cm diepe gaten welke dwars over de weg lopen, afgewisseld met “gewone” gaten. In het beste geval is het slalommen tussen de gaten door, in het slechtste geval is het rustig erdoorheen. Joep gaat er met 2 wielen soepel overheen, Jan met z’n driewieler kan geen kant op en moet het noodgedwongen zeer rustig aan doen (lees: max 25 km!). Dit duurt kilometer na kilometer; we rijden door een immens leeg land waar hoegenaamd niets groeit en waar de buitenthermometer van de Yamaha in de volle zon 60 graden aangeeft!! Ook voor de kamelen die we onderweg zien, is het eten schaars.

We hebben in Marat thee gedronken in een soort van barretje, waarna we de weg weer trachtten te hervatten: alleen was die er niet meer! Gewoon, de weg was ten einde (dat noemen ze hier wegwerkzaamheden), maar we moesten toch verder! Dan maar gewoon ergens een onverhard pad nemen en vervolgens niet meer weten waar eigenlijk de oorspronkelijke weg naar Saghyz loopt…. Na het nodige crosswerk (in die temperaturen met gewoon de motorkleding aan )iets gevonden wat weer de goede kant uitging, en maar weer verder gegaan. Nu blijkt dat er naast de wegen zandpaden lopen waar de locale coureurs gebruik van maken omdat de “weg” zelfs voor hen te gortig is! We moeten allebei ons verstand erbij houden om in het goede spoor te blijven, maar al doende leert men en ging het gewoon hartstikke goed. Voor Jan is het slopend en we besluiten (conform afspraak) om zo rond 17.30 uur een plek voor de nacht te zoeken: er is niets anders dan een gastiniza; je moet dit zien als een soort van ruimte waar een tafel staat, er is een toonbankje met wat spulletjes, ze hebben een vacante kamer (3 x 3 mtr) met een ouwe tafel en een stapelbed, en that’s it. Oh nee, stromend water hebben ze ook niet,wel weer airco, gelukkig!. Ze zijn wel weer vriendelijk en we eten een Kazachstaanse goulash die we zeer wel verdiend hebben!