jun 8 2010

Muggendag

Met een klein beetje pijn in ons hart verlieten we Volgograd, weer de boze wijde wereld in nadat we in zo’n warm nest hebben mogen vertoeven.

Joep voorop met zijn nieuwe Garmin linea recta naar Astrakhan. Er stond ons weer een cultuurshock te wachten, na nog geen 100 km werden de wegen slechter, de tankstations armoediger en de mensen Aziatischer. Dorpen die we passeerden zijn onbestraat, waterleidingen lopen op palen om het dorp heen, bogen zorgen ervoor dat men het dorp in en uit kan.

En muggen… heel veel muggen, maar niet alleen muggen ook vliegen, wespen, sprinkhanen en ander dergelijk gespuis. Duizenden op de weg en om je hoofd zodra je even stil staat. Lokale bevolking loopt hier met geïmproviseerde imkermaskers op. Toen we in Astrakhan aankwamen zaten onze pakken en helmen, helemaal vol met insectenresten en bloedspetters.

Het leek ons een goed idee om tot het einde van de stad te rijden en daar een hotel te zoeken, dat was het ook. Echter besloten we niet meteen voor het eerste hotel te kiezen maar door te zoeken naar een hotel met internet verbinding. Resultaat was een uur zoeken in een afschuwelijke stad, ook de mensen lijken hier een stuk minder vriendelijk. We hebben ons zelden zo onwelkom gevoeld.

Dus toch maar naar het eerste hotel annex kruidenier. Even goed gejankt, met thuis gebeld en lekker geslapen.


jun 6 2010

Russische rustdag

;Om 0800 uur zaten we weer op de motoren en zijn we naar Volgograd verder gereden; het plan was daar te kamperen maar van een camping heeft niemand ooit gehoord. Dan maar een taxichauffeur aangeschoten en deze wist wel een gastiniza; dit blijkt een huis te zijn van Ola met haar man Alec, en  zij verhuren 2 prachtige kamers. De buurt lijkt niet veel, maar daar vergissen we ons deerlijk in.  Als we de stad in willen hoeven we haar maar te vragen, en met de Lada en dochtertje gaan we op zoek naar een Garmin in een snikheet Volgograd. De tweede shop was raak, en Joep heeft een Nuvi met de complete routekaarten tot Mongolië! Ola is zo trots op haar stad dat ze ons heeft meegenomen naar een immens (en dan bedoelen we ook immens!) standbeeld van moedertje Rusland, wat op een heuvel de gehele stad beheerst (en die stad is groot). Daar is tevens de eeuwige vlam ter nagedachtenis aan hen die vielen in de slag om Stalinrad zoals de stad vroeger heette. Een zeer indrukwekkend geheel, waar 24 uur per dag door soldaten wordt gewaakt en de namen van de gesneuvelde Russische soldaten in de muren staan, waaronder de naam van de opa van Ola. Het wisselen van de wacht gaat op z’n Russisch, met veel decorum en dramatiek, maar maakt veel indruk. Alles ligt in een prachtig uitgestrekt park waar ’s zaterdags trouwen blijkbaar ook de nationale hobby is, want dan kunnen ze twee dagen feesten en beesten! Een ietwat bizarre combinatie voor ons om daar bruidsparen en de nagedachtenis aan al die doden hand in hand te zien. Volgens Ola hadden we nog niet genoeg gezien, want we werden meegenomen naar de oevers van de Wolga waar Alex met zijn jetski aan het jakkeren was. Dat was natuurkijk kaassie naar de hand van Joep, want die nam de uitnodiging om ook op de Wolga te racen met zo’n jetski zeer gretig aan! Supercool jakkeren,en met een grijs zo breed als Wolga en vol adrenaline (zo’n ding wil ik ook!!!) stapte die af! Jan moest er ook aan geloven, dus ook die scheurde vol gas (110 pk)  over het water! Alleen had die z’n wandelschoenen nog aan en tot z’n knieën drijfnat stapte hij weer aan wal. Het was voor de aanwezigen wel  ff schrikken toen hij de schoenen uittrok om te laten drogen, want Jan heeft….een houten been wat zich volgezogen had met Wolgawater.

’s Avonds rond een uur of zes werd ons te kennen gegeven over 5 minuten aan tafel te worden verwacht. Daar troffen wij de gehele familie en ook nog twee buurtgenoten. De cheffin van de avond was de moeder van Alec (ook de bediening werd door haar waargenomen). Russen houden niet van lege borden en helemaal niet van lege glazen. We hebben enorm genoten van het eten en het gezelschap. Fantastische ervaring, mocht Nederland onverhoopt overstromen dan weten wij het alternatief!


jun 6 2010

Op weg naar Volgograd

Door de locale dorpelingen hebben wij ons een andere route laten wijzen om de Russische grens te passeren, en na een uur rijden moesten we eerst nog de Oekraïne uit zien te komen. Dat Schengenverdrag is toch wel ideaal als je 3 kwartier lang bezig bent een land te verlaten en je hele hebben en houden op een tafel moet uitstallen, en dan moet je nog zien Rusland binnen te komen! Dat laatste viel trouwens reuze mee; we hoefden nauwelijks iets uit te pakken, maar vooral een uur lang veel formulieren invullen. De ambtenaar die we daar troffen bleek een geschikte kerel en heeft ons daarmee geholpen. Moest ook wel, want alle formulieren zijn opgesteld in het cyrillisch….
Voordat we de doorgaande weg naar Volgograd te pakken hebben, moeten we eerst nog zo’n 60 km naar het zuiden; hier hebben we uren overgedaan omdat ze bijna allemaal enkelbaans zijn, vol zitten met rokende en dieselwalmen uitbrakende Russische trucks die heuvelopwaarts net 20 km per uur halen en overal wegwerkzaamheden; om half 3 moesten we derhalve nog 370 km doen. Oh ja, in de zon is het hier rond de 40 graden…… De omgeving is werkelijk prachtig, het lijkt of dat het Grote Niets hier is begonnen, met alle kleuren groen, wuivend gras (jawel!,) heuvels en dat alles zover het oog reikt. Aangezien we weer een tijdszone hadden gepasseerd misten we ook weer een uur, en Russen gaven ons aan dat het verstandig zou zijn om niet in het donker te rijden; we zijn daardoor gestrand op ongeveer 80 km van Volgograd. Hotel gezocht, en dit tartte weer onze fantasie: niet alleen een gruwelijk chagrijnige beheerster, een lellebel voor achter de bar en een onooglijke derde vrouw (doel en herkomst daarvan bleef duister), maar ook de kamer deed ons besluiten om toch maar de slaapzakken te gebruiken in plaats van de aangeboden dekenset! Eten kookten we liever zelf, en vervolgens werd een bijzettafeltje tot aanrecht gepromoveerd en heeft Joep een voortreffelijke macaroni in de hotelkamer bereid! Pilsje genomen en gaan slapen. Morgen rijden we vroeg naar Volgograd en nemen een rustdag; de Garmin heeft het begeven en Joep wil toch wel graag navigatie ipv alleen op kaarten te vertrouwen.